وقتی چفیه می اندازم انگشت هایشان را به سویم میگیرند...

وقتی بسیج می روم نگاه هایشان امانم نمی دهد...

وقتی عکس حضرت آقا را روی صفحه گوشی یا کامپیوترم میگذارم

به اعتقاداتم توهین میکنند...

وقتی بی تابی مناطق جنوب را میکنم بی تابی ام را به سخره میگیرند...

وقتی راهی مزار شهدا میشوم می خندند به علاقه هایم...

وقتی در برابرشان بحث هم میکنم جوابم را فحش میدهند...

وقتی میخواهم حرفی بزنم هم کاری میکنند که سکوت را برگزینم...

وقتی غصه ی غصه های امامت را میخوری

غصه هایت را با حرف هایشان دوچندان میکنند...

و...

دیگر قلمم عاجز است از توصیفشان...عجب جماعتی هستند این جماعت...

و حال که اینگونه هستند بگذار برایت بگویم  که

همرنگ این جماعت شدن رسوایت میکند...

حال که این جماعت را شناختی بگذار قافیه ها را عوض کنیم...

خواهی نشوی همرنگ رسوای جماعت شو...

و

خواهی نشوی رسوا همرنگ شهیدان شو

که رنگشان بی رنگیست...

لبیک یا خامنه ای...